Artworks

Balloon, Thread and Three People

three-channel video installation [00:27:32:12] silent, colour, loop
Edyta Mąsior Balloon, Thread and Three People, The Balloons series #15 - Athens, Greece 2008-2010
< previousnext >
  • Synopsis
  • In the Balloon, Thread, and Three People (2010), Edyta Mąsior captured an event, which in reality was something quite different. We have a balloon, a thread and three people, but also a multiple-layered semantic sequence – a visual palimpsest. The research content that was used towards the creation of this work was instigated by works from the 1960-70s, in other words Julio Cortázar's story Las Babas del Diablo (The Droolings of the Devil), the visually woven reality as expressed in Michelangelo Antonioni's Blow up (1966) as well as Robert Rauschenberg's piece Open score (1966).

     

    Antonioni’s film Blow-up, based on Cortázar’s story Las Babas del Diablo, deals essentially with the external appearance of reality; like Antonioni expressed it himself in an interview “I wanted to show that I never know what the reality is, because is constantly slipping and is changing”, and then also “in reality I am questioning the nature of reality”. Cortázar writes “in fact, no one truly knows, who is a storyteller, is it me, or is it what just happened? (…) or have I been telling my own truth”.

     

    During one special instance of the film, involving a juggler and an absurd scene, some young people are playing tennis with imaginary tennis racquets and balls. The scene is a pantomime – an “external appearance of reality” that keeps reality in dangling: the mechanism of the game unfolding in front of our eyes denuded, but the “target” and “tools” that should be there in attaining it are missing. It is a silent scene, which from the spectator’s point of view seems unreasonable since he himself is not participating in the illusion of those that are “playing” the game. 

     

    Via repetitions, appearances and disappearances, analogies of movements, things and people, reality invades us like a mystery, co-existing, co-creating in its developing of an realistic reprint. We are talking here about a kind of reality where mystery, the absurd, the inherently tragic pervades our innermost realistic impression of what reality is, where the changes that bring about time, twists of fate, games of chance or imagination take form and meaning.

     

    For this artwork I needed some silent balloons, a fishing-line, and three silent people who played, without knowing it, a tennis game without ball and rackets – Sophia (Σοφία), Paschalis (Πασχάλης) and Thanassis (Θανάσης).

     

    EXHIBITION RECORD

     

    2012 : RE-culture 1, 1st International Visual Art Exhibition and Educational Workshops, Art in Progress, Agora Argiri, Patras, Greece

     

    PUBLICATION

     

    2013 : Edyta Mąsior, A visual palimpsest about a balloon. The video "My silent balloons. A balloon, thread and three People" from the Balloons series, text (PL) Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis, Studia de Arte at Education VIII, ISSN 2081-3325, p. 119-122

  • W Balonie, żyłce i trzech osobach (2010) kamerą zostało zapisane wydarzenie, które w rzeczywistości było czymś zupełnie innym. Mamy do czynienia z przedmiotem balonem, żyłką i trzema osobami. Jest to wypowiedź o wielowarstwowej semantyce – wizualny palimpsest. Kontekst tej pracy jest nakreślony utworami lat 60. i 70. XX wieku, w nawiązaniu do literackiego odwzorowania kreślonego przez Julio Cortázara (Las Babas del Diablo, 1959), Michelangelo Antonioniego (Blow-up, 1966) i Roberta Rauschenberga (Open score, 1966).

     

    W Babim lecie (1959) J. Cortázar uwidacznia rzeczywistość, którą później zobaczymy w Powiększeniu (1966) M. Antonioniego. Mówimy o tego rodzaju rzeczywistości, w której „w gruncie rzeczy nikt dobrze nie wie, kto opowiada, czy to ja, czy to, co się zdarzyło (…), czy po prostu opowiadam moją własną prawdę” – pisze Cortázar. Antonioni dodaje: „chciałem pokazać, że nigdy nie wiem, jaka jest rzeczywistość, ponieważ ciągle wymyka się, przekształca nieustannie”.

     

    W pewnym szczególnym momencie filmu (Blow-Up, Antonioni) ma miejsce zabawna i dziwna równocześnie scena: mianowicie grupa młodych ludzi rozgrywa mecz tenisowy bez rakiet i piłek. Chodzi o pantomimę – o grę pozorów, która przedstawia przekształcającą się rzeczywistość: mechanizm gry rozwija się przed oczami widza obnażony, gdyż brakuje „celu” i „narzędzi” do jej osiągnięcia, opisu czy zdefiniowania. Ta niema scena z punktu widzenia patrzącego wydaje się dziwna, gdyż on sam nie bierze udziału w fantazjowaniu grających, w „graniu” grania.

     

    Poprzez powtórzenia, pojawianie się i znikanie, analogie ruchów, rzeczy i osób, rzeczywistość wdziera się jak tajemnica, coś dziwnego, czasem tragicznego, współistniejąc, współtworząc i rozwijając jej realistyczne odwzorowanie. Mówimy o tego rodzaju rzeczywistości, gdzie zmiany, które przynosi czas, przeznaczenie i przypadek nabierają formy, nadając sens i przybierają znaczenie. Złudna gra pozorów, która na niby zastępuje rzeczywistość.


    Do wykonania tej pracy artystycznej potrzebowałam: moje nieme balony, żyłkę i trzy nieme osoby, które początkowo, bez wcześniejszego uprzedzenia, grały mecz tenisowy bez piłek i rakiet – a byli to Sofia (Σοφία), Paschalis (Πασχάλης) i Thanassis (Θανάσης).

     

    WYSTAWA

     

    2012 : RE-culture 1, 1st International Visual Art Exhibition and Educational Workshops, Art in Progress, Agora Argiri, Patra, Grecja

     

    PUBLIKACJA

     

    2013 : Edyta Mąsior, Wizualny palimpsest na temat balonu. Wideo "Moje nie-me balony. Balon, żyłka i trzy osoby" z serii Balony, text (PL) Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis, Studia de Arte at Education VIII, ISSN 2081-3325, s. 119-122

  • Στο Μπαλόνι, νήμα και τρία άτομα (2010) γράφτηκε με την κάμερα κάτι που στην πραγματικότητα, ήταν εντελώς διαφορετικό. Έχουμε ένα μπαλόνι, νήμα και τρία άτομα. Πρόκειται για μια πολυεπίπεδη σημασιολογική εγγραφή - ένα οπτικό παλίμψηστο. Με αναφορά το έργο της δεκαετίας του 60., 70. του 20ου αιώνα, όπως του Χούλιο Κορτάζαρ (Las Babas del Diablo, 1959), Μικελάντζελο Αντονιόνι (Blow-up, 1966) και Robert Rauschenberg (Open score, 1966).

     

    Η κινηματογραφική ταινία του Αντονιόνι Blow-up (1966), η οποία βασίστηκε στο διήγημα του Κορτάζαρ Τα σάλια του διαβόλου (1959), ασχολείται κατ’ ουσίαν με την επίφαση της πραγματικότητας. Πρόκειται για αυτό το είδος της πραγματικότητας στην οποία «κανείς δεν ξέρει καλά, ποιος μιλάει, αν εγώ είμαι ή μιλάει αυτό το οποίο έχει συμβεί, (...), ή απλά αποτυπώνω την δική μου αλήθεια», γράφει ο Κορτάζαρ, αναφέρει και ο Αντονιόνι σε μια από τις συνεντεύξεις του «ήθελα να δείξω ότι ποτέ δεν ξέρω πώς είναι η πραγματικότητα γιατί ξεγλιστρά, μεταμορφώνεται αδιάκοπα».

     

    Σε μια ιδιαίτερη στιγμή της ταινίας (Blow-up, Αντονιόνι), εξελίσσεται μια σκηνή παιγνιώδης και παράλογη: μια ομάδα νεαρών παίζουν τένις χωρίς ρακέτες και μπάλα. Πρόκειται για μια παντομίμα – για την «επίφαση της πραγματικότητας», που καθιστά την ίδια την πραγματικότητα μετέωρη: ο μηχανισμός του παιχνιδιού ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μας απογυμνωμένος, καθώς λείπουν ο «σκοπός» και τα «εργαλεία» για την επιτευξή του. Είναι μια βουβή σκηνή που από τη σκοπιά του θεατή, φαντάζει παράλογη μιας και αυτός δεν μετέχει στο φαντασιακό της ομάδας που «παίζει» το παίζειν.

     

    Μέσα από την ρεαλιστική ακρίβεια της περιγραφής, επιτρέπει στην φαντασία να δημιουργεί τα δικά της οράματα. Το μυστήριο, το παράλογο, το τραγικό ενυπάρχουν και διαποτίζουν την πλέον ρεαλιστική αποτύπωση της πραγματικότητας∙ μέσα απ’ αυτό το είδος της πραγματικότητας, όπου οι αλλαγές που φέρνει ο χρόνος, τα γυρίσματα της μοίρας, τα παιχνίδια της τύχης ή και της φαντασίας, παίρνουν μορφή και νόημα.

     

    Για την δουλειά αυτή χρειάστηκα τα εξής υλικά: τα βουβά μου μπαλόνια, πετονιές και τρία βουβά πρόσωπα που έπαιξαν, αρχικά χωρίς να το γνωρίζουν, σε μια παρτίδα του τένις χωρίς μπαλάκι και ρακέτες – την Σοφία, τον Πασχάλη και τον Θανάση.

     

    ΕΚΘΕΣΗ

     

    2012 : RE-culture 1, 1st International Visual Art Exhibition and Educational Workshops, Art in Progress, Αγορά Αργύρη, Πάτρα, Ελλάδα

     

    ΕΚΔΟΣΗ

     

    2013 : Εντύτα Μώνσιορ, Ένα παλίμψηστο οπτικό με το θέμα το μπαλόνι. Το βίντεο "Τα βουβά μου μπαλόνια. Ένα μπαλόνι, νήμα και τρία άτομα" από τη σειρά Μπαλόνια, κείμενο (PL) Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis, Studia de Arte at Education VIII, ISSN 2081-3325, σ. 119-122

     

Edyta Mąsior visual artist welcome to the website
This site uses cookies. By remaining on it you agree to their use in accordance with current browser settingsX